XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Geroxeago osabak besoetan hartu ninduen.

Zintzilika zeraman kalabaza hartzen sumatu nuen, eta harriturik, nire ezpainetara zekarrela ohartu nintzen.

- Edan ezazu - zioen.

Egia ote zen hura? - Edan ezazu - birresan zidan.

Eta kalabaza okertuz, zegoen ur apurra ahoratu zidan.

Zurrupada batean edan nuen guztia, erdi galdurik nuen bizia itzuli zidan ur pixka.

- Azkeneko zurrupada da, Axel - jakin arazi zidan osabak -. Azkena. Ez dugu besterik.

- Bai - erantzun nion -. Ez dugu urik. Atzera jo beharra dago. Sneffels-en gailurrera.

- Atzera!- oihu egin zuen irakasleak -. Beraz, Axel, edan duzun zurrupadak ez dizu adorerik eman!.

- Zer nahi duzu, osaba? - Hasitako ibilaldia bukatzea. Besterik ez, Axel.

- Beraz, hil egingo garela pentsatzen hasi beharra dago.

- Ez. Nik ez dut nahi zure heriotzerik. Hans-ek lagun zaitzala. Utz nazazue bakarrik.

- Zu bakarrik utzi? Inola ere ez.

- Bai, Axel. Neri bururatu zitzaidan ibilaldi hau, eta neuk bukatuko dut. Zoaz, Axel!.

Nik, alde batetik, ez nuen osaba han bakarrik uzterik nahi.

Baina, bestetik bizia gorde nahiak aldegitera bultzatzen ninduen.